Muzykologia na KUL istnieje od 1956 roku. Początkowo była to Katedra Muzykologii Kościelnej. W latach sześćdziesiątych przeobrażono ją w Zakład Muzykologii Kościelnej, niedługo potem w Instytut Muzykologii Kościelnej. Od 1990 roku nosi nazwę Instytutu Muzykologii KUL. Początki muzykologii kulowskiej związane są z postacią jej założyciela, wybitnego muzykologa polskiego ks. prof. Hieronima Feichta. Jak wspomina wieloletni i niezwykle zasłużony pracownik Instytutu ks. prof. Karol Mrowiec, „w zamierzeniach twórców Instytutu – ks. prof. Hieronima Feichta i moim prace badawcze stanowiły podstawę działalności” (Additamenta 2006, s. 8). W ciągu półwiecza swojej działalności Instytut Muzykologii wykształcił wielu wybitnych muzykologów, którzy poprzez swoją pracę w ośrodkach uniwersyteckich wnieśli i ciągle wnoszą istotny wkład w życie muzyczne, czy – szerzej mówiąc – kulturalne w naszej Ojczyźnie, a także poza jej granicami. Instytut przysporzył też Kościołowi polskiemu wielu cennych muzyków kościelnych.
Instytut Muzykologii w ciągu przeszło 50 lat wypracował swój własny styl kształcenia i zdobył duże doświadczenie naukowo-pedagogiczne, co potwierdzają wielokrotnie uzyskiwane certyfikaty wysokiej jakości kształcenia Państwowej oraz Uniwersyteckiej Komisji Akredytacyjnej. Specyfikę naszej muzykologii stanowi znacznie rozszerzony program nauczania, który z punktu widzenia absolwenta jest bardzo korzystny, gdyż daje szerokie uprawnienia zawodowe:
W chwili obecnej trwają prace nad nowym programem studiów licencjackich, magisterskich i doktorskich, który będzie obowiązywał od roku akademickiego 2015/2016. W obowiązującym obecnie programie nauczania, który został wdrożony w roku 2010/2011, student realizuje podstawowy kurs muzykologii, a ponadto ma do wyboru dwie specjalności i jedną specjalizację:
1. Wiodącą specjalnością muzykologii lubelskiej jest muzyka liturgiczna. W Instytucie kontynuowana jest wieloletnia tradycja studiów muzykologicznych, zgodnie z którą rzetelną wiedzę muzykologiczną łączy się z formacją muzyczno-liturgiczną. Wiąże się to z rozszerzeniem zakresu kształcenia o przedmioty artystyczne (organy, fortepian, dyrygentura chóralna i chorałowa). Takie połączenie teorii muzyki z praktyką muzyczną daje znakomite efekty dydaktyczne.
2. Specjalność krytyka i dziennikarstwo muzyczne adresowana jest do tych, którzy nie mają za sobą „artystycznej przeszłości”, niemniej chcą zgłębiać tajemnice muzyki intelektualnie, a przy tym mają lekkie pióro, lubią eseistykę i interesują się muzyką jako przejawem tzw. kultury wysokiej.
3. Specjalizacja nauczycielska konieczna jest dla tych, którzy zamierzają w przyszłości pracować w szkolnictwie.
Realizacji bogatego programu nauczania sprzyjają bardzo dobre warunki studiów. Dynamiczny rozwój Uczelni (zwłaszcza oddanie do użytku nowych obiektów uniwersyteckich), który nastąpił po r. 1989, zaowocował w przypadku Instytutu Muzykologii znaczącą poprawą jego infrastruktury. Od 2001 r. Instytut dysponuje nowoczesnymi salami wykładowymi, salami ćwiczeń (organy, fortepian), biblioteką i czytelnią, salą koncertową i kameralną, pracownią komputerową oraz studiem nagrań muzycznych. Katedry naukowe dysponują salami seminaryjnymi wyposażonymi w cenne zbiory podręczne. Studenci mogą korzystać na miejscu z zasobów fonograficznych, źródeł historycznych i unikalnych baz danych.
Więcej informacji o instytucie znajdą Państwo TUTAJ.
