Teologia dogmatyczna miała mocną pozycję naukową już w zaraniach młodego Uniwersytetu Katolickiego. Już w pierwszym roku akademickim KUL, czyli w roku 1918/19 teologię wykładał pierwszy dziekan Wydziału Teologii, ks. Piotr Kremer (1918-19 i 1929-30), profesor teologii fundamentalnej. Zaś pierwszym dogmatykiem był o. Czesław Lacrampe, który wykłady rozpoczął w październiku 1919 roku i prowadził je aż do 1929. Wykłady z teologii dogmatycznej prowadził również w ks. Błażej Czesnysz (1919-21) i o. Zygmunt Ogarek (1921-25). Już w roku 1922 istniały trzy sekcje teologiczne: apologetyczna, dogmatyczna i moralno-pedagogiczna, przy czym zasadą podziału były trzy zasadnicze przedmioty: teologia fundamentalna, teologia dogmatyczna i teologia moralna. Następnie zajęcia z teologii dogmatycznej prowadzili zastępcy profesora, ks. dr Henryk Cichocki (1926-28) i ks. dr Michał Niechaj (1930-39). Kolejnym profesorem dogmatyki był o. Marian Morawski SJ (1929-1934), po którym katedrę dogmatyki objął ks. Antoni Słomkowski (1934-1939), późniejszy dziekan Wydziału Teologii (1937-39), a następnie, po wojnie – rektor KUL (1944-1951).
W latach powojennych (już od 1944 roku) wśród trzech Sekcji Teologii (Dogmatycznej, Fundamentalnej i Moralnej) Sekcja Teologii Dogmatycznej była najbardziej prężnie rozwijającą się. Poza ks. prof. A. Słomkowskim (do 1960), dogmatykę wykładali ks. Andrzej Krupa (1947-79), późniejszy dziekan Wydziału Teologii (1963-65) i wielki dogmatyk ks. Wincenty Granat (1952-70), prodziekan Wydziału (1956-58) i następnie rektor KUL (1965-1970).
Do roku 1968 Sekcja teologii Dogmatycznej posiadała już trzy Katedry: I Katedra Teologii Dogmatycznej – kierownik ks. A. Krupa; II Katedra Teologii Dogmatycznej – ks. W. Granat (do 1970), a następnie ks. B. Pylak (do 1976), ks. A. Nossol (1976-1997), ks. J. Szymik (1997-2005) i Katedra Mariologii – ks. A. Krupa (1957-75), o. S.C. Napiórkowski (1975-2003), ks. K. Kowalik (2003-2005). W roku 1969 została powołana czwarta, Katedra Historii Dogmatów, której kierownikiem został ks. Cz. S. Bartnik (1969-1997), ks. K. Góźdź (od 1997).
W zasadzie po II wojnie światowej można mówić o kierownikach Sekcji Teologii Dogmatycznej. Kolejno byli to: ks. A. Słomkowski, ks. A.L. Krupa (do 1950), ks. B. Radomski (1950-52), ks. W. Granat (1952-65), ks. A. L. Krupa (1965-76), ks. Cz. S. Bartnik (1976-1997), ks. K. Góźdź (od 1997).
W latach 1976-1997 kierownikiem Sekcji Teologii Dogmatycznej był ks. prof. dr hab. Czesław Stanisław Bartnik, jednocześnie kierownik Katedry Historii Dogmatów. Od roku 1997 funkcję kierownika, a następnie w ramach przeobrażeń Sekcji w Instytuty (od roku 1999), funkcję dyrektora Instytutu Teologii Dogmatycznej pełni ks. Krzysztof Góźdź.
W roku 1997 powołano piątą już z kolei Katedrę Teologii Historycznej, której kierownikiem został ks. prof. Cz. S. Bartnik i sprawował tę funkcję do roku 2001, gdy przeszedł na emeryturę. Zaś w roku 2002 powołano szóstą katedrę dogmatyczną pod nazwą Katedra Teologii Ikony i na jej kierownika powołano p. Karola Klauzę.
Młodsi Pracownicy Sekcji/Instytutu Teologii Dogmatycznej odbyli kolokwia habilitacyjne: ks. K. Góźdź – 4 grudnia 1996; ks. J. Szymik – 16 grudnia 1996; p. K. Klauza – 16. stycznia 2001; ks A. Czaja – 13 maja 2003 i ks. K. Kowalik – 13 maja 2003, ks. K. Guzowski – 22 czerwca 2004. Odpowiednio Pracownicy ci zostali kierownikami Katedr, których nazwy zostały zmienione odpowiednio do kwalifikacji i zainteresowań:
Więcej informacji o instytucie znajdą Państwo TUTAJ.